Sommigen weten er van en sommigen niet. Gerard vertelt…

De laatste jaren ben ik zelf erg ziek geweest en heb een paar keer op het randje van de dood gelegen. Gelukkig ben ik 2018 – 2019 beter geworden en heb letterlijk een lichamelijke reset gekregen.

In mijn ziekte, die begon in 2011, kon ik mijn werk niet doen en ben begonnen met het Staphorster stipwerk. Daar ben ik mee opgegroeid dus dat was een peulenschil voor mij en kon daardoor net mijn hoofd boven water houden.

In 2013 is de techniek ‘Immaterieel erfgoed’ geworden en ik dacht daardoor ook meer te verdienen maar door mijn ziekte kon ik dat niet, toch heb ik mij net kunnen redden.

Van 2011 tot 2014 heb ik in de schuldsanering gezeten als gevolg van mijn ziekte. Door die hele periode op de armoedegrens te leven ben ik 2015 daardoor in het tv programma gekomen van RTL ‘de deurwaarder’, niet omdat ik dat wilde maar omdat ik niet anders kon. Gelukkig kon ik toen ik mijn beter voelde mijn schilders werkzaamheden weer oppakken en weer geld verdienen en dacht he he eindelijk weer normaal.

Dan ging goed tot begin 2019. Ik voelde mij gezond maar mijn vriendin (partner) kwam in een diepe crises terecht. Zij is iemand die altijd zorg verleende aan anderen en werkt ook nog in de zorg. Haar man heeft een zware hersenbeschadiging opgelopen in het ziekenhuis. Met het spoelen van de neusholte op de OK zijn ze te ver doorgestoken, tot in de hersenen en het ziekenhuis wil geen schuld bekennen. Mijn vriendin heeft niet de tijd en energie gehad om een rechtszaak te voeren.

Ze heeft in die periode een dochter gekregen met een complexe vorm van autisme ASS ADD MCDD en kenmerken van ODD. Zij is 12 jaar nu.

Haar moeder heeft in die tijd borstkanker gekregen en is daar aan overleden, ook die heeft ze verzorgt naast haar werk en andere zorgen. Niemand weet hoe ze dit gedaan heeft maar ze heeft het gedaan. Haar familie is erg klein, ze heeft een vader van over de 80, een zus met autisme en een broer met hersenbeschadiging. Daar kan ze geen hulp van verwachten. Ik vertel dit zodat jullie een inkijkje hebt in haar en nu in mijn leven.

In 2019 is het haar teveel geworden en is zij afgeknapt, ‘tot onder haar voeten’ zeg ik wel eens. Zij wou niet meer leven al had ze eigenlijk al geen leven meer. Ik ken haar nu 4,5 jaar en haar emmer zat en zit vol. Na de eerste poging tot zelfmoord heb ik haar kunnen redden op een bijzondere manier en ben dus vanaf toen haar mantelzorger geworden.

Maar de zorg voor de anderen gingen gewoon door voor haar man en dochter en nu voor haar zelf. Dat heb ik dus op mijn genomen tot nu. Ben hulp gaan zoeken en niemand hielp, de huisarts niet, die kwam binnen en zei “licht overspannen?” Zo bizar. Ook bij de gemeente was geen hulp, niemand.!

Aldin, zo heet mijn vriendin, is in het ziekenhuis terecht gekomen met zware inwendige bloedingen. Ik heb haar als voor dood voor de wc gevonden, de douch en de wc zaten onder het bloed. Haar dochter was toen ook thuis het was midden in de nacht, ongeveer 3 uur. Eerst was de dokter nog geweest en zei dat het wel mee viel, nou dus niet een paar uur later lag ze op de IC. Ik dacht he he eindelijk hulp, maar nee toch niet.

Zij heeft daar alles verteld over haar pogingen tot zelfdoding enz enz ze wilde weer leven gelukkig. Ik heb dus ook aan gegeven dat ik haar niet zou ophalen en dat er hulp moest komen en hun zeiden we zetten haar op de taxi naar huis. Wat erg is dat hier in Nederland. Maar gelukkig eind vorig jaar ging het wat beter en ik moest aan het werk want ik had geen geld meer en moest zelf bijkomen. Ik ging er bijna aan onderdoor en heb echt op het randje gelopen, werken ging eigenlijk niet.

Ik heb zelf twee zoons Jarnick en Tobias die ik erg mistte want ik was 24 uur 7 dagen in de week bij Aldin en haar autistische dochter. Begin dit jaar ging het goed mis haar dochter, ze kon niet meer naar school en kon niet meer naar de zorgboerderij en zij stond er weer alleen voor. De dochter alle dagen thuis met die complexe vorm van autisme terwijl zij een zware burn-out heeft.

Ik was net weer een beetje op adem gekomen en zij was weer totaal terug bij af. Weer een zelfmoordpoging door te veel pillen in te nemen, niet omdat ze niet wilde leven maar omdat ze zo dodelijk vermoeit was en er niemand is die haar hielp behalve ik. En mij wilde ze niet tot last zijn. Ze is met spoed naar ziekenhuis gegaan en daar hebben ze haar geholpen zodat zij bleef leven. Ik heb de afdeling gebeld, er moest hulp komen, laat de psychiater mij nou bellen dan kan ik alles uit leggen bv thuissituatie.

Ik heb ook gezegd en gedaan “ik haal haar niet op tot er hulp komt voor haar, ik kan het niet aan !!!!” Aan het eind van de middag stond ze hier voor de deur zonder schoenen aan zonder jas aan zonder bril aan niks ze hebben haar zo op de taxie gezet. Ik zorg voor haar omdat ik van haar hou en ze mijn vriendin is en mijn maatje. Maar ben zeer diep bedroeft hoe zij behandeld is.

Alles is gebeurt in het ziekenhuis van Almelo ook dat van haar man met de hersenbeschadiging. Ik heb 4 keer haar leven mogen redden ben nu drie kwart jaar haar verzorgende voor haar en haar dochter ik voel mij een heel dankbaar mens.

Maar heb driekwart jaar geen inkomen gehad 24/7 gewerkt nu heb ik helemaal niks meer. Zelfs geen huis, want ik moest weg van mijn huis in Staphorst. Ik heb driekwart jaar voor mijn eigen kinderen geen vader kunnen zijn. Een mensenleven telt voor mij meer dan geld of goederen en al helemaal als het je geliefde betreft. Gelukkig hebben mijn zoons een lieve moeder en hebben ze onderdak.

Ik heb in deze brief nog maar heel weinig verteld maar denk dat het belangrijkste er in staat.

“Een dier wordt nog beter behandeld.”
En toch voel ik mij een gelukkig en dankbaar mens.

Geen atelier meer voor stipwerk, geen woonruimte voor mij en de kinderen. Dus als iemand iets weet in de kop van Overijssel, graag!!

Hartelijke groet Gerard en Aldin