Zo ineens was het er deze week. De maïsoogst, als bron van energie voor de veehouderij. Net als vorig jaar. En het jaar daarvoor. De maïs staat in onze buurt ook symbool voor de wisseling van de seizoenen. Van de zomer naar herfst. Zojuist, tijdens ons vaste wandelrondje door het prachtige weidse veenweidegebied tussen Rouveen en Hasselt had ik deze volrijpe kolf in handen.
Zo ineens was iets anders er ook, deze week. Windmolens. Dus nu ook bij ons!? ‘Iemand’ die we als buurt niet kennen, niets met ons heeft en zich ook niet bij ons kenbaar heeft gemaakt, wil in onze achtertuin 12 molens van 275 meter hoog gaan plaatsen en exploiteren. De eerste kennismaking vond plaats via de media. Dwars door alles en iedereen heen, zonder enige communicatie vooraf. Een eigengereide opstelling met plannen voor eigen gewin. Alsof we geen brievenbus, telefoon of internetverbinding hebben en alleen met postduiven en rooksignalen bereikbaar zijn. Wat een rotgevoel. Ik wist wel dat het zo gaat. Tegelijk, als het mijzelf overkomt is het een best heftige ervaring. Een deuk in vertrouwen, terwijl ik vertrouwen wil hebben en houden in mijn samenleving en overheid.
Gelukkig is de gemeente Staphorst namens ons duidelijk geweest naar deze grote onbekende en ongewenste buurt intreder. En blijven we vooral met de voeten op de grond genieten van gras en mais als energiebronnen in onze buurt.
© Henk Lassche